Jedno z moich najmilszych wspomnień z dzieciństwa jest klęczenie na podłodze w kuchni mojego taty obok mojego najbliższego kuzyna, twarzą do miski płatków, które jadłem bezpośrednio z ustami, w stylu pieska w stylu pieska .
Mój kuzyn, rok starszy od ja (i mój współlokator przez wiele tygodni każdego lata, gdy dorastaliśmy), był miłośnikiem psów i znacznie lepszym w udawaniu gry niż ja. Odważnie zapytała mojego macocha, czy moglibyśmy przenieść nasze miski ze stołu śniadaniowego, gdzie jadliśmy jak normalne (ish) dzieci na podłogę, wiesz, być psami. “Dlaczego nie?” Mój macocha musiała powiedzieć.
I naprawdę: „Dlaczego nie?”
To była dla nas świetna zabawa i tak naprawdę nie wpłynęło jej negatywnie.
Przypomniano mi o tym wspomnieniu, kiedy natknąłem się na poniższy post z bloga FeeleEez.
Co jeśli powiemy tak, nawet gdy nasza reakcja jelitowa brzmiała nie? Co jeśli użyliśmy wszystkich naszych empatycznych mocy, aby wyobrazić sobie, co czuje druga osoba? Czy powiedzielibyśmy tak częściej? Jeśli naprawdę wypróbowałeś pomysł, jak to by było zamknąć się w ciepłe, domowe zabawy z bosymi stopami, stojąc na stole kuchennym, czy nadal odmówiłbyś prośbie dziecka? Jeśli wyobrażałeś sobie, że to, że machająca dobroć ściska się między twoimi palcami u stóp w zachwycającą, przytulną, objęcie, czy nadal odmówicie?
Prawdopodobnie nie.
W ten sposób mój syn nosił okulary ochronne do przedszkola dziś rano. Mam na myśli, dlaczego nie?